20 mei 2025. Chase klaar. Of toch niet!?

Chasen of niet? Dat was de grote vraag in de ochtend. Want er was redelijk wat onzekerheid over de potentie, maar vooral omdat het onweer werd verwacht in dicht bebost gebied met veel heuvels. Desondanks werd besloten om te gaan chasen. Het plan; de supercells opwachten in de Mississippi vallei, een gebied van ruim 100 km breed dat vlak en onbebost is. We mikken op een gebied net te oosten van Little Rock, AR. Onderweg stopte we nog even bij ‘The Old Mill’ een zeer pittoreske molen.

We konden niet te lang blijven, want de eerste buien begonnen te ontstaan. Na even afwachten welke cell het sterkst werd, besloten we zuid te gaan. Toen we de cell naderde werd deze tornadowarned, maar trok door een lastig begaanbaar gebied dus was het nodig om extra ruim voor de cell te positioneren. Helaas verzwakte de supercell een beetje, dus besloten we naar een nieuwe supercell te rijden. Deze onderschepte we aan de andere kant van de Mississippi rivier. De supercell was flink verzwakt, maar leefde nog heel even op leuk op voor onze neus zonder echt spannende ontwikkelingen. Hierna reden we weer verder zuid voor de volgende cell.

Bij aankomst sprongen we allemaal snel uit de bus en zagen we iets unieks; een vallende ster! Want Robert de Vries viel hard op de grond nadat het krukje niet goed was uitgeklapt. De schrik zat er even goed in, maar op was beurse plekken en een schaafwond na viel de schade gelukkig mee.
Ondertussen had de supercell een mooi roterende wallcloud gevormd, dus zou het!? Nee,,, want niet veel later blies de cell zichzelf onder waar even later windstoten tot 160km/u op zijn gerapporteerd. We stonden net naast de ergste windstoten en werden getrakteerd op een schitterend whalesmouth veld. Het was een mooi sereen einde aan een lastige chasedag waar de cellen nooit echt spectaculair werden met geen of nauwelijks tornado’s

Nu was het tijd voor steak, de traditie is om na het zien van tornado’s steak te gaan eten, dit hadden we nog niet gedaan na de spectaculaire tornado’s van de eerste chasedag. We vonden een steakhouse in Yazoo city, MS. Bij binnenkomst in het steakhouse hingen overal krantenknipsels en foto’s waarop te zien was de het restaurant op 24 april 2010 was verwoest door een EF-4 tornado van 3 kilometer breed met windsnelheden tot 300 km/u. Eenmaal aan tafel kwam de eigenaresse naar ons toe en ze vroeg wat we in dit afgelegen gebied komen doen. We antwoordde dat we stormchasers zijn, hierop schrok de eigenaresse zichtbaar en ze vertelde dat dit restaurant maar ook haar eigen huis volledig zijn verwoest door de tornado. Op haar gezicht was duidelijk te lezen dat de tornado (onverwerkte) trauma’s heeft achtergelaten. Ze heeft ons dan ook niet meer bediend die avond.
Net nadat we het eten besteld hadden horen we plotseling de tornadosirene, in eerste instantie dacht iedereen dat iemand aan tafel een filmpje aan het terug kijken was, tot we allemaal een tornadowarning op onze telefoons kregen en wisten we dat het menens was. Op dit moment ontstond een heel ongemakkelijk gevoel, iets wat we nog nooit eerder hebben ervaren tijdens tornadosirenes. Dit onheilspellende gevoel werd veroorzaakt doordat we niet aan het chasen waren, niet op de radar letten en compleet verrast werden, opeens voelde we wat de mensen in Amerika moeten voelen als ze overvallen worden door een tornadowarning. Roland ging natuurlijk gelijk als eerste buiten kijken en er was in de verte een hele lage wallcloud aan het ontwikkelen, tot onze schrik leek deze wallcloud recht op ons af te komen en ontwikkelde zich steeds verder. Ondertussen verzamelde meerdere locals en het personeel ook voor de deur om te kijken of iets stond te gebeuren. Terwijl de meeste tourgasten quasi-enthousiast met de locals aan het praten waren, stonden 15 meter verderop de eigenaresse met haar moeder en dochter. De eigenaresse voelde zicht duidelijk zeer ongemakkelijk bij de tornadowarning en leek ieder moment te kunnen gaan huilen, dit was in schraal contrast met de quasi-enthousiasme van de gasten. Dit was een moment die enorm binnenkwam en een pijnlijke reminder dat dit het dagelijkse leven voor de mensen in deze omgeving is en de pijn, trauma’s en ellende die tornado’s kunnen achterlaten.
Gelukkig bleef een tornado nu uit, de snel roterende wallcloud trok ongeveer een kilometer voor ons langs en zou daarna snel kracht verliezen waardoor een tornado zou uitblijven.
Na deze verrassende en enerverende ervaring was het tijd om rustig te gaan eten. De steak smaakte uitstekend en we vertrokken daarna naar een schitterend casino/hotel in Vicksburg, MS.
Morgen zal een rust-/reisdag worden, dus we konden even bijtanken na de eerste paar chasedagen.