27 mei 2025. WE HAVE LIFT OFF!!!
Na een uitgebreid ontbijt in een mooi en luxe hotel was het tijd om plannen te gaan maken. Echter, deze was nog erg onzeker. Er was een kansje op zwakke supercells in de omgeving van Fort Stockton, de tornado kans was nagenoeg 0. We konden naar een paar natuurparken en leuke dorpjes en stadjes. Ook was er een bijzondere optie om naar een spaceX raketlancering te gaan in het uiterst zuiden van Texas. Maar 1 ding was zeker, we moeten in ieder geval het busje gaan omwisselen i.v.m. een motorstoring waardoor de motor vermogenverlies heeft. Na enig overleg besloten we dat een SpaceX lancering zo uniek zou zijn dat we die kans niet konden laten schieten, ondanks dat het niet eens zeker was dat de lancering door zou gaan.
Wat wel grappig was, was dat in het vliegtuig op de heenreis Calvin opperde aan Roland om mogelijk naar de geplande SpaceX lancering te gaan op 27 mei. Waarop Roland opmerkte dat er geen sterk onweer verwacht moet worden die dag en ook geen belemmering met chasen moet zijn voor de andere dagen. EN dat we ook toevallig in de buurt moeten zijn, omdat de lancering in een uithoek plaatsvindt. Conclusie: De kans is onwaarschijnlijk klein. Maar doordat alles dit jaar toch al goed valt hadden we het geluk dat we ook naar de SpaceX lancering konden.
We moesten alleen nog even het busje omwisselen en dan konden we naar de lancering die om 18:30 lokale tijd gepland stond. Helaas duurde het busje wisselen enorm lang. Door verschillende redenen duurde het ruim 3 uur voordat we het nieuwe busje hadden en weer op pad konden. Ondertussen was het al zo laat dat we twijfelden of we het nog zouden halen. Google maps gaf aan dat we om 18:49 zouden aankomen, te laat dus. Echter, wisten we dat Google maps erg ruim rekent met de reistijd en dus besloten we toch de poging te wagen. Het betekende wel dat we geen enkele tegenslag konden permitteren.
De reis ging voorspoedig, langzaam maar zeker wisten we tijd goed te maken t.o.v. Google maps. Helaas was er een obstakel, we moesten nog een keer tanken. Als een ervaren F1 pitstopcrew kregen we het voor elkaar dat we hadden getankt, iedereen naar de WC kon en nog een snackje konden kopen met nog geen 10 minuten tijdsverlies. We vervolgenden ons pad en kregen langzaam hoop dat we op tijd zouden zijn. Al konden we zeker nog niet opgelucht ademhalen. Er was nog 1 obstakel, de verkeersdrukte en het parkeren rond Isla Blanca Beach. De drukte nam wel toe, maar werd gelukkig nooit echt een probleem. Om het parkeerterrein op te kunnen stond er wel een lange rij, maar ode aan de kassière wie met een recordsnelheid alle betaling wist af te handelen. Op dit moment was het nog ruim 5 minuten tot de lancering, alle snelle parkeerplekken waren natuurlijk al bezet en we moesten nog even doorrijden. Met nog ongeveer 3 minuten tot de lancering wisten we een parkeerplek te vinden en snelden we richting het strand.
Met nog geen 1 minuut tot de lancering was iedereen op strand, we hebben het gered!!! Nog in het zweet van het rennen naar strand nam de spanning toe, nog 30 seconden, nog 20, 15, 15, 15… De lancering was (tijdelijk) afgebroken, mogelijke problemen moesten onderzocht worden. Ging de lancering überhaupt nog wel door? Het gaf ons in ieder geval tijd om even op adem te komen van de hectische reis. En na 5 minuten werd de countdown hervat. En daar was de lancering!!!! Eerst nog muisstil, daarna de sonic boom gevolgd door een enorm hard gebulder en geknetter van de boosters. Het gebulder was zo hard dat het oncomfortabel werd aan je oren, ook voelde je het op de borst. WAUW!!! Wat was dit enorm intens en gaaf zeg!!! De raket vervolgde z’n weg richting de Indische Oceaan, maar de boosters vielen ongeveer honderd kilometer verderop in de Golf van Mexico. Ook dit ging gepaard met een sonic boom, waarna het spektakel er nu echt op zat.
We bleven nog even op het strand nagenieten en poedelden wat in de zee. Waarna we een steakhouse gingen opzoeken. Helaas ging ook dit niet makkelijk en we moesten 45 minuten wachten, maar het was het waard. En wat een memorabele dag was dit weer. In het hotel gingen we gelijk naar bed om even bij te komen van de hectiek en rustig te slapen, naja rustig…. De dag erna stond er een rustige terugrit richting Dallas op het programma. Althans, dat dachten we op dat moment.
Meerdere onweerscomplexen trokken over gedurende de nacht. Het is geen straf om lekker onweer te kijken vanachter het raam, maar goed voor de nachtrust was het niet 😛