26 mei 2025. What the F*CK !!!
Na een korte nacht, voor de meesten, zetten we ons pad voort richting San Angelo. Op papier zag de dag er minder spannend uit dan de afgelopen paar dagen, maar desalniettemin was er een 5% kans op tornado’s in onze omgeving. Ook zou dit zomaar eens onze laatste chase van de reis kunnen zijn, want de komende 2 dagen zagen er niet veelbelovend uit. We hoefden maar 1,5 uur te rijden naar ons doelgebied San Angelo, maar aangezien initiatie weer vroeg werd verwacht konden we ook niet heel rustig aan doen. In San Angelo werd bij een truckstop nog even afgesproken met andere Nederlands stormchasers. Tijdens het gezellig bijkletsen zagen we de eerste bui 20 km zuid van ons al ontstaan. We kletsten nog wat langer door tot er een volwaardige supercell was ontstaan en het echt tijd was om de achtervolging in te zetten.
Al heel snel ondervonden we een van de grootste problemen van dit gedeelte van Texas. Het is een beetje heuvelachtig met weinig verharde wegen. Dus als een supercell precies een pad kiest tussen alle verharde wegen in, dan moet je of omrijden of onverharde wegen kiezen. Dit gebeurde ook bij onze eerste poging tot onderscheppen en we besloten voor de onverharde wegen te kiezen. Dit was op zich geen probleem, de onverharde wegen zijn vaak van prima kwaliteit. Helaas reden we nog steeds te ver van de supercell om echt goed beeld te krijgen, dus reden we door richting Menard, TX.
Net ten westen van het dorpje hadden we tijd om een zo goed mogelijke uitzichtplek te zoeken en de supercell daar te onderscheppen. Toen de supercell ons naderde nam deze snel in kracht toe en we zagen een snel roterende wallcloud. Deze stak precies voor ons de weg over, werd compacter en ging steeds sneller roteren, zou het… !? Nee helaas de wallcloud leek op te lossen en we wachtten op een nieuwe wallcloud die zich al aan het ontwikkelen was. Tot we plots onder de oude circulatie wat stof op de grond zagen, deze roterde snel en het stof werd al snel breder en hoger. Een tornado op ongeveer 500 meter afstand en passeerde ons perfect. Er was weinig condensatie bij deze tornado, maar het duidelijke zicht op de grond circulatie maakte dat goed. Wat een prachtige vangst weer!
De supercell was nog niet klaar, dus we haastten ons weer om te herpositioneren. Al rijdend zagen we nog een tornado. We stopten zo snel mogelijk en renden naar een hek om zo goed mogelijk zicht te krijgen, maar de tornado was voor het grootste gedeelte al opgelost. We haastten ons snel weer de bus in want er kwam een enorm neerslagscherm op ons af met mogelijk zeer grote hagel. We waren 10-15 minuten onderweg voor een nieuwe onderschepping toen iemand riep dat ze d’r camcorder nergens kon vinden. In de hele bus werd gezocht, zonder resultaat. Na wat graven over waar deze kon zijn bleek de enige logische plek de laatste locatie te zijn geweest, daar moet de camcorder in alle hectiek uit de jas zak zijn gevallen. Het was effe balen, maar we moesten terug voor die camcorder. Alle filmpjes van onze reis en van van de vakantie direct voor onze reis stonden nog op die camcorder. We konden helaas niet direct terug rijden omdat er op dat moment nog een enorme hagelkern over die locatie trok en ook zelf reden in hele harde regenval.
Met een rustig gangetje reden we terug naar die locatie, waarbij het zicht veelal niet meer was dan 100 meter door de intense regenval. Gekscherend werd nog door reisleiding geroepen dat dit typisch zo’n moment is dat de bliksem ineens heel dichtbij kan inslaan. En ja, dat bleek de goden verzoeken. 5 minuten later werd iedereen in de bus opgeschrikt door meerdere felle flitsen achter elkaar op nog geen 20 meter voor het busje. Er was zojuist bliksem ingeslagen in een bordje langs weg en pal voor onze neus. We konden de vonken nog van het bordje zien springen. En het allermooiste, zowel een tourgast met mobiel, als de reisleiding met de dashcam, hebben deze inslag gefilmd met daarin de kreet ‘What the FACK’ van een van de tourgasten. In de link het filmpje van de dashcam: https://youtu.be/tX1ziUr5yBE.
Na de schrik, het gejuich, de verbazing en nog veel meer, reden we verder naar de locatie van de camcorder. Er lagen overal enorme plassen en het stortregende nog steeds, maar uiteindelijk zagen we de camcorder en 1 van de reisleiders sprong gelijk het busje uit om het te pakken. Nu was het vooral hopen dat het geheugenkaartje niet beschadigd was.
We konden de chase vervolgen doordat de supercell een heel lage treksnelheid had. We positioneerde ons net noordoost van Fredericksburg, TX. De supercell begon op te lijnen en we werden getrakteerd op prachtige azuurblauwe luchten. Deze bui is klaar, we zagen nog een nieuwe bui ontstaan en waagden daar nog een poging op. De cell had een mooie roterende wallcloud, maar daar bleef het bij.
We besloten de buienlijn over ons heen te laten trekken. Dit ging gepaard met windstoten tot 120 km/u en slagregens, na een kwartiertje besloten we richting Austin te gaan rijden. Echter, bij het wegrijden ontstond de motorstoring weer. Even snel de motor opnieuw starten en dan is het weer opgelost, toch!? Dit keer niet helaas, de motorstoring bleef. Het busje reed nog wel, maar wel met duidelijk minder vermogen. Dat wordt weer een bus wissel…
We aten nog wat in een super leuke sportsbar, waarna we naar ons hotel reden. We verbleven dit keer in een super luxe hotel met mooie ruime kamers. Natuurlijk keken we ook gelijk of het geheugenkaartje het overleefd heeft. Het verlossende woord werd gegeven, JA!!! Alle filmpjes staan er nog op en er werd gelijk een back-up gemaakt. Zelfs de camcorder zou het nog doen, al zouden de beelden na het incident wel een beetje wazig zijn.
Na een kort drankje met een deel van de groep was het tijd om naar bed te gaan. Wat we morgen zouden gaan doen was nog erg onzeker, behalve dat het busje weer gewisseld zou moeten worden…
